Kategoria: Brak kategorii

Obchody Dnia Niepodległości Polski, które przypadają 11 listopada, były zakazywane przez Adolfa Hitlera, Józefa Stalina i niemal wszystkich powojennych komunistycznych władców kraju. Od 1989 roku Polska jest rzekomo niepodległym państwem, a naród polski może cieszyć się wolnością i wreszcie czuć się jak u siebie w domu. Już od wielu lat ludzie spontanicznie obchodzą Dzień Niepodległości. Jednak każdego roku, dla jakiejś niewidzialnej ręki święto to staje się problemem: rzekomo faszyści i naziści, antysemici i rasiści tworzą długą, pięćdziesięcio-, siedemdziesięcio- lub stutysięczną kolumnę mężczyzn, kobiet i dzieci maszerujących po stołecznych ulicach, z rozwiniętymi narodowymi. Do całego świata dociera przesłanie, że w Polsce “faszyzm podnosi brzydką głowę” i że trzeba coś z tym zrobić, bo inaczej coś złego się stanie.

W tym roku przypada setna rocznica odzyskania przez Polskę niepodległości po 123 latach niewoli, w kmj to okresie była ona politycznie wymazana z map Europy. To święto narodowe zostało oficjalnie ustanowione tuż przed II wojną światową. Jego znaczenia dla zbiorowej świadomości narodowej nie można przecenić. I oto dzień ten znowu znowu jest cierniem ciele nieznanych nam sił.

Początkowo prezydent Polski Andrzej Duda, który sam stylizuje się na patriotę, powiedział, że weźmie udział w marszu; potem, co było do przewidzenia, odwołał;następnie prezydent Warszawy powiedziała, że zabroni marszu gdy tylko się dowie o jakichkolwiek nieprawidłowościach; wreszcie podjęła ostateczną decyzję i marsz zakazała.Ostatecznie prezydent Andrzej Duda powiedział, że uformuje i poprowadzi rywalizujący ze spontanicznym własny marszze zmienioną nazwą: nie Marsz Niepodległości, ale Marsz Biało-Czerwony.

Oficjalnie dokument nie jest prawnie wiążący, więc nie ma większego znaczenia. Co by się jednak stało, gdyby był obowiązujący? Jakby się sprawy miały, gdyby treść tego dokumentu została wpisana w konstytucjach europejskich państw? Przecież została on przegłosowany przez przytłaczającą większość z nich, przy wstrzymaniu się tylko Ukrainy, Rosji i Gruzji i według ONZ “reprezentuje dynamiczny rozwój międzynarodowych norm prawnych i odzwierciedla zaangażowanie państw członkowskich ONZ w pewne kierunki”.

Większość tego dokumentu dotyczy dyskryminacji, której ofiarą pada ludność rdzenna poddana oddziaływaniom imperializmu lub kolonializmu. Podobnie jak każda inna deklaracja ONZ, tak też i ta uważa wyłożone w niej treści za uniwersalne, przemawia w imieniu każdej tubylczej społeczności, włączając w to rdzennych Europejczyków.

Przejdźmy zatem do deklaracji. Artykuł 8 jest szczególnie interesujący i brzmi następująco:

Wywiad z Gianandrea Galiani przeprowadzony przez Daniela Moscardi, 14 października 2017.

Gianandrea Gaiani jest redaktorem naczelnym poczytnej strony internetowej analisidifesa.it a także znawcą spraw imigracyjnych. Pisuje on dla wielu włoskich dzienników i jest często zapraszany przez różne kanały włoskiej telewizji, gdzie wypowiada się na tematy związane z bezpieczeństwem. Jest on także autorem (wspólnie z Giancarlo Blangiardo oraz Giuseppe Valditara) książki Immigrazione, tutto quello che dovremmo sapere (Imigracja. Wszystko, co należy wiedzieć”).

W wywiadzie udzielonym Gefirze Gianandrea Gaiani mówił o najnowszej fali przybyszów z Libii i Tunezji a także o bieżącym rządowego podejściu do problemu. Wypowiadając się otwarcie bez kagańca poprawności politycznej, Gaiani trafia w sedno komentując ostatnią zmianę kursu rządu włoskiego w sprawie zachowywania się organizacji pozarządowych jak też osiągnięć Włoch i ich (tak zwanych) partnerów w Libii.

GE: Co spowodowało zmianę kursu, której w lecie dokonał włoski rząd w podejściu do organizacji pozarządowych a także przybyszów z Libii?

GG: Odpowiedź jest prosta. Klęska PD (Partito Democratico), sprawującej obecnie władzę, w czerwcowych wyborach, podziałała jak alarm, gdyż pokazała, że, jeśli chodzi o imigrację, wielu lewicowo nastawionych wyborców skłania się wyraźnie na prawo. Zmiana kursu okazała się musem, a jej oczywistym celem było zapewnienie rozczarowanych i przerażonych Włochów, że rząd nadal panuje nad sytuacją.

GE: Liczby pokazują, że napływ znacząco się zmienił, ale nadal daleko nam do wielkości sprzed 2011.

GG: To dlatego, że rząd stara się jednocześnie zadowolić przemysł imigracyjny, tę sieć powiązań, która z przybywających ludzi czerpie korzyści, i której nie odpowiada zatrzymanie napływu migrantów. A obecny rząd potrzebuje także ich głosów.

GE: Sieć tę tworzą?