Kategoria: Turcja

Nieudany, inspirowany przez Zachód zamach stanu przeciw Tayyipowi Erdoğanowi będzie miał daleko idące geopolityczne konsekwencje

O tym, że zanosiło się na zamach, wiedzieli Amerykanie, Europejczycy i prezydent Erdoğan; majowe wydanie Wall-Street Journal donosiło: „Pod koniec marca spekulacje dotyczące wojskowego zamachu sięgnęły zenitu, kiedy tureckie środki masowego przekazu zasugerowały, że administracja Obamy usiłuje obalić Erdoğana. Pogłoski te wywołały ostrą wymianę zdań w Departamencie Stanu, gdzie turecki dziennikarz zadał pytanie rzecznikowi Johnowi Kirby, czy Stany Zjednoczone nie zamierzają doprowadzić do odsunięcia Erdoğana od władzy.”

W pełnych chaosu chwilach oraz wśród napływających nieustannie doniesień na temat zamachu stanu w Turcji, stawało się jasne, że ani Waszyngton, ani Europa Zachodnia nie popierają Erdogana

Po Hosnim Mubaraku, Muammarze Kadafim i Wiktorze Janukowyczu nadszedł czas na pozbycie się Recepa Tayyipa Erdogana. Wedle tureckiego dziennika „Daily Sabah” za organizację puczu odpowiada Gülenistyczna Organizacja Terrorystyczna (FETÖ), której kierownictwo znajduje się w Waszyngtonie.

Dzień po nieudanym zamachu stanu zachodnie media starały się ograniczyć rozmiary niepowodzenia i pośpiesznie ogłosiły: „Sojusznicy NATO stoją za Erdoganem, mimo że zamach stanu podzielił kręgi wojskowe.” Ale tak wcale nie było!

W piątek, kiedy zapanował chaos, na stronie internetowej Białego Domu można było przeczytać: „Prezydent rozmawiał dzisiaj przez telefon z sekretarzem stanu Johnem Kerrym i omówił wydarzenia w Turcji. Prezydent i sekretarz uzgodnili, że wszystkie strony w Turcji powinny wspierać demokratycznie wybrany rząd Turcji, wykazać się umiarem oraz uniknąć przemocy i rozlewu krwi. Sekretarz podkreślił, że Departament Stanu będzie kontynuował starania, by zapewnić bezpieczeństwo amerykańskim obywatelom w Turcji. Prezydent poprosił sekretarza, by ten w dalszym ciągu na bieżąco informował go o rozwoju wydarzeń.”

Oświadczenie to było celowo niejasne i nie było sporządzone przez prezydenta osobiście. W tekście Białego Domu nie ma żadnego odniesienia ani udzielenia bezpośredniego wsparcia dla Erdogana czy też otwartego potępienia zamachu stanu. „Demokratycznie wybrany rząd”, jak zawarto w oświadczeniu, nie obejmuje Erdogana jako prezydenta. Jeśli Biały Dom popiera demokrację, to tekst powinien mówić o „demokratycznie wybranym rządzie i prezydencie”.

Wojna syryjska przeniosła się na terytorium Turcji. Bojownicy kurdyjscy są obecnie preferowanymi odbiorcami broni z Zachodu. Stany Zjednoczone, Niemcy, Holandia oraz Wielka Brytania uzbrajają Kurdów oraz zapewniają im wojskowe szkolenie.

Turecki czołg zostaje trafiony podczas ostrzeliwania Cizre

Nie tylko peszmergowie, czyli kurdyjscy powstańcy, w Iraku północnym, dowodzeni przez prezydenta Barzaniego, głównego amerykańskiego sprzymierzeńca w regionie, ale także kurdyjskie fakcje w Syrii, którym przewodzi Demokratyczna Partia Jedności (PYD), są uzbrajane przez Stany Zjednoczone. Kurdyjscy bojownicy w Syrii solennie przyrzekli, że nie będą przekazywali broni otrzymywanej od USA pobratymcom z PKK w Turcji. Nie ma jednak możliwości dopilnowania tego; turecki organ rządowy „Daily Sabah” już lamentuje, że Niemcy dostarczają broń oraz zapewniają szkolenie wojskowe powstańcom z PKK.

Erdogan przekształca Turcję w państwo islamsko-faszystowskie: połączenie skrajnego nacjonalizmu z islamizmem oraz silnym przywódcą mającym oparcie w silnej armii.

W zeszłym tygodniu Erdoğan zapewnił sobie osobiste wsparcie z Brukseli. To właśnie on trzyma klucz do rozwiązania kryzysu emigracyjnego w Europie. Ten doświadczony polityk zmusza brukselską elitę do zaakceptowania jego działań. Jego wizyta w Brukseli zapoczątkowała drogę do rozszerzenia władzy, zdławieniu wolności prasy, wzrostu agresji wobec Kurdów oraz  zniesienia demokracji w Turcji. Osiągnął to wszystko bez utarty wsparcia brukselskich elit.  Sobotni zamach bombowy w Ankrze będzie kolejnym pretekstem do tego, aby Erdoğan mógł skonsolidować swoją władzę w Turcji.

Celem wizyty Erdoğana w Brukseli było przede wszystkim omówienie kryzysu uchodźców. Gdy Erdoğan opuścił Brukselę opinia publiczna była zaskoczona, że obie strony zgodziły się odnowić proces akcesyjny Turcji do Unii Europejskiej, nie wspominając o pogarszającej się sytuacji praw człowieka w tym kraju. Jest to wyraźny znak, że Erdoğan szantażuje Brukselę, jako że to właśnie on trzyma klucz do rozwiązania aktualnego problemu emigracyjnego. Europejscy przywódcy są przerażeni możliwością wzrostu liczby uchodźców w Europie.