Kategoria: Sprawy wewnętrzne UE

Rzeczywistość okazała się być bardzo daleka od zapowiedzi: zastój w gospodarce, zarobki otrzymujące się na tym samym poziomie, wzrastające bezrobocie i dług, tak prywatny jak i publiczny.

Mimo że Emmanuel Macron, z racji sprawowania funkcji ministra ds. gospodarki za prezydentury Hollande’a był współodpowiedzialny za ekonomiczną zapaść Francji, to jednak 65% Francuzów postanowiło dać mu kolejną szansę, obdarzając go jeszcze większą władzą niż ta, którą się cieszył dotychczas, całą winę za niepowodzenia zwalając na ustępującego prezydenta, który zaliczył w sondażach rekordowo niską, bo sięgającą 4%, popularność.

Tak jak Prezydent Hollande obiecywał zreformować Unię Europejską za pomocą “euroobligacji”,, tak celem Macrona jest “unia fiskalna”.A ponieważ Hollande spotkał się ze zdecydowaną odmową ze strony kanclerz Merkel oraz Bundesbanku, to nie wydaje się nam, by Macron mógł odnieść większy sukces: Francja jako druga co do wielkości gospodarka Strefy Euro mogłoby mieć znacznie więcej do powiedzenia przy negocjacjach z Niemcami, w tym celu jednak jej przywódcy musieliby być gotowi do zagrożenia odejściem to od stołu rokowań. Prezydenta Hollande’a nie było na to stać, toteż niczego nie był w stanie wskórać. Podobnie Macron tylko wtedy będzie mógł przeforsować swoje pomysły reform, gdy będzie gotowy zapowiedzieć, że, w przypadku niezaakceptowania jego propozycji zmian, odstąpi od projektu europejskiego. Niestety, jego filozofia, która streszcza się w słowach “Europa na pierwszym miejscu” nie pozwala na snucie takich nadziei, a przeciwnie, zapowiada jego porażkę równą tej, jaką poniósł poprzednik.

Unia fiskalna to jedyny punkt niezwykle ogólnikowego programu wyborczego Macrona warty uwagi. A choć za prezydentury Hollande’a dochodziło do licznych islamskich aktów terroru, w czasie kampanii wyborczej Macron nawet nie zająknął się na ten temat, za to stać go było na niestosowne stwierdzenie, że „nie ma czegoś takiego jak francuska kultura’’.

Cztery lata później, w 2015 roku, gdy przywódcy Unii Europejskiej, niepomni na to, że MFW przyznał, że przeszacował keynesowski mnożnik dla Grecji, a więc zupełnie nie licząc się z katastrofalnymi skutkami cięć, upokarzali grecką demokrację narzucając podjęcie kroków oszczędnościowych boleśniejszych od tych odrzuconych w referendum,Finlandię pozbawiono przywileju przynależności do grupy krajów „gospodarnych”. Choć publiczne finanse tego państwa, w przeciwieństwie do Grecji, dobrze się przedstawiają, źródło gospodarczej siły, czyli technologiczny kolos Nokia, wpadł w głęboki kryzys,przegrywając pod względem innowacyjności z Apple i Samsungiem. Niegdyś narodowa duma Finów, kreująca w szczytowym momencie 20% fińskiego eksportu,została ostatecznie przejęta przez Microsoft. Stan fińskiej gospodarki pogorszyli jeszcze bardziej europejscy przywódcy, którzy wskutek kryzysu na Ukrainie zdecydowali się na wojnę handlową z Rosją, fińskim sąsiadem i głównym partnerem handlowym.

Europejskie elity od dawna nie reagują już na nadzieje i obawy swoich narodów. Skutkiem takiego stanu rzeczy jest pojawienie się w Europie nowych partii i ruchów, które na te obawy odpowiednio reagują i wzbudzają u wielu obywateli starego kontynentu nadzieję na powstanie nowego nieskompromitowanego establishmentu. Po mających się odbyć w tym roku wyborach we Francji, Włoszech i Holandii (współ)rządzić będą prawdopodobnie tacy politycy jak Fillon, Macron, Grillo, czy Wilders, którzy to stoją w zdecydowanej opozycji do starego establishmentu. Czy są oni rzeczywiście tak bardzo wiarygodni i godni zaufania, jak sami się przedstawiają? Czy też chcą oni nas jedynie nabić w butelkę i niczym nie będą się różnić od neokonserwatywnych i liberalnych współczesnych elit?

Efektem niezliczonych skandali, nepotyzmu, ciemnych interesów, pustych obietnic, tysięcy emigrantów na ulicach i w obozach dla tzw. uchodźców jest fakt, że już chyba nikt nie ufa takim politykom jak Berlusconi, czy Sarkozy. Na politycznej scenie Europy pojawiają się za to nowe gwiazdy, które to od razu zostają zaszufladkowane jako skrajnie lewicowe, albo prawicowe, populistyczne, ksenofobiczne i antyeuropejskie. Na szczęście Włosi, czy Francuzi nie kupują już tak łatwo przyszywanych etykietek i zwracają się chętniej ku politykom takim jak Marine Le Pen, czy Beppe Grillo, którzy przynajmniej potrafią wyrazić ich uczucia i nadzieje. Nawet jeśli Front Narodowy i Ruch Pięciu Gwiazd dotrzymają wyborczych obietnic, to ich politycy nie są tak przyzwoici, jakby sobie zapewne życzyli ich wyborcy.

Jeśli myślisz, że w matematyce chodzi o liczby i obliczenia, i tym podobne rzeczy, mylisz się. W matematyce chodzi także o „przywracanie poczucia godności kulturowej dzieci.”Jeśli myślisz, że matematyka jest kulturowo obojętna, to niestety znowu się mylisz; owszem, kiedyś tak matematykę postrzegano, ale nie obecnie, ponieważ „kulturowo obojętny program nauczania matematyki […] wypacza u dzieci obraz jak matematyka ewoluowała i kto się przyczynił do jej rozwoju.”Jeśli na domiar złego myślisz, że matematyka jest obiektywną dziedziną wiedzy, którą uczniowie powinni opanowywać, to, niestety, znowu się mylisz. Uczniów należy zachęcać, by posługiwali się matematyką “do krytykowania społecznych problemów” a nawet do “krytykowania matematyki” jako takiej, ponieważ jej “algorytmy kształtują nasze życie w taki sposób, który wytwarza nierówności”,czemu nadano nawet elegancką nazwę “broni matematycznego rażenia”.Jeśli myślisz, że dekolonizacja dotyczy krajów i narodów, wtedy znowu się mylisz. Obecnie należy koniecznie zdekolonizować uniwersyteckie programy nauczania, naukę i język nauczania.

Czym się matematyka naraziła? Oskarżenie numer jeden: została stworzona przez “już nieżyjących białych mężczyzn” (tak jak i angielska literatura), którzy w ten sposób nie przestali “kontrolować rzeczy”.Oskarżenie numer dwa: matematyka “ma problem z różnorodnością”. Dlaczego? Ponieważ “na całym świecie matematycy murzyni i kobiety należą do rzadkości”.Oskarżenie numer trzy: matematyka (i wiele innych dziedzin nauki) “utrwala stereotypy odnośnie tego, kto nadaje się zostać matematykiem”. Kto mianowicie? “Utalentowani ludzie”, a ponieważ np. w “2013, 73% doktoratów z matematyki uzyskali mężczyźni a 94% z nich to biali lub Azjaci” i “proporcja kobiet doktorantek z matematyki w latach 2004 i 2013 spadła z 34% do 27%”, matematyka jawi się jako dziedzina karygodnie rasistowska i uprzedzona wobec kobiet.Oskarżenie numer cztery: matematyka jest “zanadto eurocentryczna, stawia na piedestale jasnoskórych Greków jako twórców większości tego, co składa się na matematykę”.